De veranderverhalen die ik schrijf, zijn persoonlijke verhalen over zoeken, vallen, opstaan, doorgaan én verder komen – die mensen nader tot elkaar brengen, in beweging zetten of ergens bij betrekken. Als het doel maar is: ontwikkelen, veranderen, inspireren.
Een dagelijkse happening in coronatijd: korte lontjes in de supermarkt en op het fietspad. Wat zit er toch áchter die uitbarstingen? Ik besluit het op de man af te vragen.
Het leek zo’n goed idee op de vroege ochtend: lekker een rondje bos rennen. De kans dat er onderweg een grommend beest aan mijn elleboog zou hangen, kwam geen seconde in me op.
Hèt antwoord op ingewikkelde levensvragen heeft niemand, ook tijdens de pandemie niet. Maar het erover hebben, helpt, leer ik van alle veerkrachtige mensen die ik interview.
Murw na dagen van soort-van-isolatie, heb ik vrijdagmiddag mijn telefoon uitgezet. Dan maar helemaal in quarantaine, besloot ik.
Dit jaar ben ik mensen over de dood gaan interviewen. Een gewaagd thema, zou je denken, zeker voor een hypochonder type als ik. Toch voelde ik aan alles dat ik er goed aan deed. Want wat leverde het een intieme, oprechte verhalen op.
Ben je in voor een eigen 'Portie Veerkracht'-verhaal, buiten de schijnwerpers? Als spiegel: wie ben ik en waar sta ik voor? Om richting te geven aan keuzes, vervolgstappen in leven en loopbaan?
Wanneer ben je goed genoeg? En wie beslist daar dan over?
Voor verandering en betrokkenheid is een verhaal nodig. Ook thuis bij je eigen tiener, zo bevestigt de wetenschap.
Niks zo moeilijk in deze hectische wereld als op de rem staan. En toch heb ik het gedaan. Dit is wat het oplevert als je mentaal even uitcheckt.
In De hark voorbij laat Harold Janssen zien wat werken buiten een hark (lees: managementbureaucratie) kan opleveren. Dat zijn vakmensen die schitteren.
