De veranderverhalen die ik schrijf, zijn persoonlijke verhalen over zoeken, vallen, opstaan, doorgaan én verder komen – die mensen nader tot elkaar brengen, in beweging zetten of ergens bij betrekken. Als het doel maar is: ontwikkelen, veranderen, inspireren.
Murw na dagen van soort-van-isolatie, heb ik vrijdagmiddag mijn telefoon uitgezet. Dan maar helemaal in quarantaine, besloot ik.
Dit jaar ben ik mensen over de dood gaan interviewen. Een gewaagd thema, zou je denken, zeker voor een hypochonder type als ik. Toch voelde ik aan alles dat ik er goed aan deed. Want wat leverde het een intieme, oprechte verhalen op.
Ben je in voor een eigen 'Portie Veerkracht'-verhaal, buiten de schijnwerpers? Als spiegel: wie ben ik en waar sta ik voor? Om richting te geven aan keuzes, vervolgstappen in leven en loopbaan?
Wanneer ben je goed genoeg? En wie beslist daar dan over?
Voor verandering en betrokkenheid is een verhaal nodig. Ook thuis bij je eigen tiener, zo bevestigt de wetenschap.
Niks zo moeilijk in deze hectische wereld als op de rem staan. En toch heb ik het gedaan. Dit is wat het oplevert als je mentaal even uitcheckt.
In De hark voorbij laat Harold Janssen zien wat werken buiten een hark (lees: managementbureaucratie) kan opleveren. Dat zijn vakmensen die schitteren.
'Hoe bewijs je dat je interessanter bent dan de smartphone van de ander? Dat is de uitdaging in relaties tegenwoordig.'
Hoe maak je de keuzes die bij je passen? Hoe ga je om met tegenslag en verlies? Hoe verwezenlijk je je dromen, óók tegen de stroom in?
In een wereld die zo ongewis verandert, moeten leerlingen leren dúrven, fouten maken en weer opstaan. Leren creëren, evalueren en bijsturen. Dat begint bij een onderzoekende en reflectieve houding.
