Mensen in ontwikkeling: ik raak er niet over uit-geïnterviewd -en geschreven. Omdat veranderverhalen over zoeken, vallen, opstaan, doorgaan én verder komen zo kunnen inspireren, verbinden en versterken.
Nog altijd kan ik die verbazing voelen: 'hee, ik bak er dus best wat van! Hoezo ontglipt me het vertrouwen zo plots? Over oud zeer en de strenge stem die me zo graag terugfluit.
Vandaag 9 jaar geleden overleed mijn moeder (1939-2014). Dit is een ode aan haar & haar hele generatie.
Euforisch keer ik terug van mijn reis naar de andere kant van de wereld. Tot ik plots in een kramp schiet. Hè, hoe kan dat, ik was toch zo'n happy camper? Over onuitspreekbaar gemis en hoe dat op de gekste momenten weer opduikt.
Leven alsof er op elk moment een donderwolk kan losbarsten? Of liever met de blik op oneindig, in het volste vertrouwen? Op de valreep voor mijn 50e besluit ik voor het laatste te kiezen.
Murw na dagen van soort-van-isolatie, heb ik vrijdagmiddag mijn telefoon uitgezet. Dan maar helemaal in quarantaine, besloot ik.
Vakantie? Avonturieren? Zonder gouwe-ouwe veilige haven is dat toch echt anders.
Hoe steun je iemand die treurt? En welke aandacht helpt je zelf op die momenten? Meeleven is een vak apart, ontdek ik telkens.
Ben je in voor een eigen 'Portie Veerkracht'-verhaal, buiten de schijnwerpers? Als spiegel: wie ben ik en waar sta ik voor? Om richting te geven aan keuzes, vervolgstappen in leven en loopbaan?
Hoe houd ik me als introvert staande in onze hyperactieve maatschappij? Net als mijn moeder, ontdekte ik. Schaamteloos mijmerend, maar dan zonder sigaret.
Waarom niet ongegeneerd en onbevangen al het moois opslurpen? Ik heb het me vaak afgevraagd.
