STOM VARKEN

‘Oh, maar ik scheld ze uit hoor, in de supermarkt. Blijf dan ook uit mijn buurt!’ Tegenover me zit een oudere heer; zijn ogen schieten vuur tijdens ons interview. De coronacrisis komt ter sprake, met de maatregelen die we allemaal op eigen wijze lijken te interpreteren. En ja, dan mag je elkaar stevig tot de orde roepen, vindt deze Boze Man.

Ik moet denken aan mijn eigen ‘clash’, ergens halverwege de lockdown op een vroege zondagochtend. Met ons gezin durfden we het aan om een luchtje te scheppen in het bos. Goedgemutst en net op de fiets, zien we verderop een keurige dame opdoemen. Al passerend, sist zij me iets venijnigs toe. ‘Mam! Hoorde je wat ze zei!’, roept mijn zoon. ‘Stom varken!’ Beduusd rijd ik verder: Hoezo? Ik? Stom varken? ‘Je hield geen afstand!’, verklaren de twee dochters in koor. Mysterie opgelost: mama sliep nog half en is dus een stom varken.

Inmiddels zijn we weken verder en ben ik vertrouwder geraakt met de rauwe emoties die deze tijd opwekt

Overal zie en voel ik wispelturigheid: waar de een bovenmatig aan het tobben is geslagen, reageert de ander soms uitermate laks. Korte lontjes zijn het gevolg, die – en ik kan er niet aan wennen – vaak ongeremd geventileerd worden. Wat zit daar toch achter?

Gedragsexperts weten dat natuurlijk allang. Zo verklaarde een hoogleraar* dat boosheid ‘makkelijker’ is, omdat het meer controle geeft en je de ander tenminste de schuld kunt geven van je emotie; dat voelt minder machteloos dan paniekerig toezien wat er op je afkomt. Een psychiater** legde uit dat we elkaar met alle onzekerheid op een nieuwe manier moeten leren verdragen, en hoeveel stress dat geeft. ‘Face your anger’ is haar devies; dan hoeven anderen er tenminste niet onder te lijden.

Klinkt goed, maar is geen eitje, weet ik uit ervaring. Zo ramde ik op mijn 42e – en opgevoed als braaf meisje – in een woedevlaag mijn tennisracket stuk. Pok! Bam! Compleet aan diggelen lag het frame. Ik weet niet wie er meer verbijsterd was: mijn liefhebbende echtgenoot (en sparringpartner), onze trainer (die mij al eeuwen kent) of ik zelf. Muisstil was het, terwijl we met z’n drieën de schade bekeken. Totdat mijn man de magische woorden sprak:

‘Zo slecht speelde je niet, dus waarom ben je nou echt zo boos?’

Later, in de veiligheid van ons huis, kwam de aap uit de mouw: bergen tranen loosde ik, om mijn zieke moeder die ik maar niet redden kon, al zo lang. En mijn vader er bij. Met horten en stoten kwam de ellende eruit. Gevloerd was ik daarna, en opgelucht. De kilo’s onmacht en verdriet waren er nu, vol in de openheid, wat scheelde dat een gewicht. En ik had mazzel natuurlijk, dat ons huwelijk dit soort uitbarstingen hebben kan. Omdat we weten – en er inmiddels op vertrouwen – hoeveel eenzaam geworstel erachter zit.

Het is dan ook dáárom, dat ik tijdens mijn interview met de Boze Man besluit de stoute schoenen aan te trekken. ‘Nog even over uw scheldmomenten in de Albert Heijn: waarom bent u dan écht zo woest?’ Hij schrikt, zijn gezicht in een grimas. En dan: ‘Ik ben bang voor corona. Zo bang. Ik wil niet stikkend sterven, en godvergeten alleen.’

© Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl

*Agneta Fisscher in ‘Struisvogel versus nieuwsjunk: beiden zijn bang voor het virus’
**Esther van Fenema in ‘Het gezinsleven heb ik altijd complex gevonden’

Oh, en even dit: wil je (delen uit) mijn blog gebruiken voor eigen doeleinden? Dat vind ik een compliment, maar wel graag in overleg en met bronvermelding.

Leuke bijvangst: deze blog verscheen in verkorte vorm op 18 juli in Het Parool

 

Meer blogs lezen over persoonlijke groei en veerkracht? Klik hier of check deze:

Zin in dappere verhalen van dappere mensen over de klappen in het leven en hoe je die kunt opvangen? Lees hier de interviewserie ‘Portie Veerkracht’.