Hèt antwoord op ingewikkelde levensvragen heeft niemand, ook tijdens de pandemie niet. Maar het erover hebben, helpt, leer ik van alle veerkrachtige mensen die ik interview.
Murw na dagen van soort-van-isolatie, heb ik vrijdagmiddag mijn telefoon uitgezet. Dan maar helemaal in quarantaine, besloot ik.
Vakantie? Avonturieren? Zonder gouwe-ouwe veilige haven ben ik er minder happig op.
Dit jaar ben ik mensen over de dood gaan interviewen. Een gewaagd thema, zou je denken, zeker voor een hypochonder type als ik. Toch voelde ik aan alles dat ik er goed aan deed. Want wat leverde het een intieme, oprechte verhalen op.
Hoe steun je iemand die treurt? En welke aandacht helpt je zelf op die momenten? Meeleven is een vak apart, ontdek ik telkens.
Hoe houd ik me als introvert staande in onze hyperactieve maatschappij? Net als mijn moeder, ontdekte ik. Schaamteloos mijmerend, maar dan zonder sigaret.
Waarom niet ongegeneerd en onbevangen al het moois opslurpen? Ik heb het me vaak afgevraagd.
Ben je in voor een eigen 'Portie Veerkracht'-verhaal, buiten de schijnwerpers? Als spiegel: wie ben ik en waar sta ik voor? Om richting te geven aan keuzes, vervolgstappen in leven en loopbaan?
De kracht van kwetsbaarheid in de praktijk: dit is wat het mij opleverde om mijn échte verhaal te delen.
Ik weet nu: tegen mijn onrust kan geen mindfulness op. Hoog tijd dus voor een rigoureuze aanpak. En die kijk ik af van mijn zoon.
