GUL GESCHENK

Op een haar na ben ik 50 en nog heeft een gammele verwarmingsketel vat op me. Dat zit zo:

Mijn moeder voedde mijn broer en mij alleen op, ze werkte freelance, haar inkomen wisselde en er waren weleens zorgen om geld. Maar wat ik me vooral herinner waren de zorgen om de verwarmingsketel. Mijn moeder was er namelijk van overtuigd dat die het op elk moment begeven zou. Wat er voor ellendigs zou volgen, liet ze in het midden, maar dat het héél erg zou zijn, werd mij als klein meisje wel duidelijk.

Alsof er een donderwolk boven ons zweefde, waar wij geen vat op hadden

Alleen de ‘technische mannetjes’ die de ketel om de zoveel tijd nieuw leven inbliezen, hadden dat. Ze hebben duidelijk wonderen verricht, want pas 30 jaar later – ik had het nest allang verlaten – ging het ding eindelijk stuk. In een dag hing er een nieuw exemplaar, onoverkomelijke misère bleef uit en mijn moeder leefde nog. Ik kon het niet geloven.

Maar wat bleef, was mijn angst voor dat naderende onheil. Heel sneaky uit zich dat, bijvoorbeeld in mijn kijk op geld: nooit sta ik rood, rekeningen betaal ik het liefst per omgaande, als ik iets voor mezelf koop, voel ik me snel schuldig. Evenzo behoudend ben ik wat betreft mijn journalistenonderneming. Hoe hard ik ook werk, hoeveel facturen ik ook schrijf, altijd houd ik rekening met iets wat verdacht veel lijkt op die gammele verwarmingsketel. Want ja, je weet het maar nooit. En: alleen red je het niet. Daar zijn technische mannetjes voor nodig, of andere stoere mensen.

Zo listig zijn beperkende overtuigingen: ze nestelen zich zo diep, dat je er zonder omkijken naar gaat leven

Dat deed mijn moeder en – als ik mezelf niet tot de orde roep – ik ook. Maar ik merk dat ik er genoeg van krijg. Het slurpt energie om vanuit een tekort of afhankelijkheid te redeneren. En wat levert het nou eigenlijk op? In ieder geval geen kracht of creativiteit – en heb je die niet juíst nodig wanneer je in zwaar weer terecht komt?

Met dit inzicht ben ik mezelf deze maanden aan het ‘heropvoeden’. Want hoeveel moois ik uit mijn jeugd ook heb meegekregen, op het puntje ‘vertrouwen’ is er duidelijk nog werk aan de winkel. Dus: voel ik de bekende paniekstem opdoemen? Dan probeer ik deze te vervangen door een rooskleuriger geluid, zonder donderwolk. En bij nieuwe stappen in privé en werk maak ik er een punt van om het beste scenario voor me te zien, zonder grenzen. Dat doe ik bewust en gaat me niet even gemakkelijk af, maar ik merk dat de kracht ‘m in de herhaling zit. Hoe kansrijker ik mezelf toespreek, hoe sterker ik me voel, hoe meer energie ik krijg van de weg vooruit.

In april word ik 50, dat lijkt me een mooi, officieel startpunt van deze nieuwe levenshouding

Daarom heb ik besloten om mezelf te trakteren op een gul geschenk, eentje dat geen coronamaatregel kan begrenzen, namelijk: geloof in mezelf. Eens kijken hoe warmpjes ik er voortaan bij zit.

© Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl

 

Meer blogs lezen over persoonlijke groei en veerkracht? Klik hier of check deze:

Zin in dappere verhalen van dappere mensen over de klappen in het leven en hoe je die kunt opvangen? Lees hier de interviewserie ‘Portie Veerkracht’.

Oh, en even dit: wil je (delen uit) mijn blog gebruiken voor eigen doeleinden? Dat vind ik een compliment, maar wel graag in overleg en met bronvermelding.