DAN MAAR HELEMAAL

Vrijdagmiddag heb ik mijn telefoon uitgezet. Dan maar helemaal in quarantaine, besloot ik. Ondanks mijn schoongeveegde sociale agenda, was ik murw na 6 dagen van soort-van-isolatie.

Murw van de stroom aan onheilstijdingen die ik niet kon bijbenen;
Murw van de almaar bijgestelde impact daarvan;
En murw van alle (goede en goedbedoelde) tips om enige grip te krijgen op dit alles.

Sinds de scholen definitief sloten, hadden mijn hoofd, mond en beeldschermvingers overuren gedraaid: wat is waar, wat is niet waar? Wat is zeker, wat is niet zeker? Wat is wijs, wat is niet wijs? Wikken, wegen, wikken, wegen.

Midden in het gewoel van groepsapps, social media en tv-speeches, probeerde ik ons vijfkoppige gezin naar een nieuwe werkelijkheid te loodsen

School-, werk- en privé-reuring 24/7 onder een dak: hoe doe je dat? Als verzamelaar van veranderverhalen zou ik dat toch moeten weten. Iets met verbinding, vertrouwen en overgave?

Dat verbinden ging gelukkig van een leien dakje, zowel in- als extern. Zo kletsten, puzzelden en tafeltennisten we hier thuis dat het ons een lieve lust is. En nuttigden we tussen het (huis)werk door de maaltijden samen; allemaal heel luxe en gezellig. Om een vinger aan de pols te houden bij familie, vrienden en collega’s, herontdekte ik de lol van het bellen – daar was nu weer mooi de tijd voor, ook aan de andere kant van de lijn.

Bovendien bemoedigden ze me, de telefonische uitwisselingen van persoonlijke verhalen. ‘We zitten hier samen in en komen er ook weer samen uit’, lijkt de heersende gedachte in mijn omgeving. Fijn, die positieve insteek; ook ik ben geneigd te waarderen wat wél kan: met elkaar zijn, naar buiten gaan, omkijken naar anderen, zij het op afstand.

En toch. Zo voortvarend als ik aan het verbinden was, zo haperde mijn vermogen tot vertrouwen en overgave. Het digitale bombardement van nieuwe feiten, meningen en doemscenario’s hield me steeds meer in zijn greep. En, zo graag als ik fantaseer over hutjes op de hei en trage walhalla’s, van dat geïdealiseerde vervelen kwam het maar niet; moeiteloos propte ik de opengevallen programmaplekken vol met mijn eigen moetjes: van huis schoon en tuin lenteklaar tot bijna-verfacties van onze verweerde gangmuren. ‘Geen controle over de toekomst? Dan tenminste controle over mijn huis’, dacht ik.

Tot vrijdagmiddag dus. Uitgeluld, uitgedacht en uitgeteld, gooide ik het bijltje erbij neer.

Ik zette mijn telefoon uit en gaf me hortend en stotend over aan  … niks: mijn bed, mijn boek, een spelletje en wandelingetje hier en daar. Niet omdat ik lak heb aan de wereld, maar omdat ik ‘m gewoon even niet kan bevatten.

En nu? Staat-ie gewoon weer aan hoor, mijn digitale levenslijn, al heb ik mezelf op een 3-keer-per-dagrantsoen van nieuws, social media en whatsapp gezet. Want dat is wat mijn weekend van overgave me heeft gebracht: ik ben kalmer nu, durf weer te ademen. Wat 2020 ons verder brengt? Net als iedereen weet ik het niet. Maar door af en toe helemaal stil te staan, kan ik ze aan, die zeeën van tijd boordevol onzekerheid.

Tekst en foto © Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl

Oh, en even dit: wil je (delen uit) mijn blog gebruiken voor eigen doeleinden ? Dat vind ik een compliment, maar wel graag in overleg en met bronvermelding.

Meer lezen over veerkracht en aandacht? Klik op de link onder ‘categorieën’ of check deze blogs:

Zin in een Portie Veerkracht? Klik voor de interviewserie op: ‘Portie Veerkracht-reeks’