Het kan nooit genoeg zijn, de aandacht en erkenning voor mensen die klappen te verstouwen hebben. Dat blijkt ook weer uit de stroom reacties op de 'Portie Veerkracht' van Lydia. Met hart en ziel blijf ik ze dan ook opdiepen, de persoonlijke verhalen vol rimpels. Tot een boek aan toe.
Na mijn interviews met zeventigers en tachtigers, ben ik benieuwd naar de Portie Veerkracht van andere generaties. Dit keer het indrukwekkende verhaal van Lydia Schmidt, die zich, hoe fiks de klap ook, telkens weer weet te vermannen.
Dit jaar ben ik mensen over de dood gaan interviewen. Een gewaagd thema, zou je denken, zeker voor een hypochonder type als ik. Toch voelde ik aan alles dat ik er goed aan deed. Want wat leverde het een intieme, oprechte verhalen op.
Hoe zit het met de Portie Veerkracht van de jongere garde? Kunnen zij daar net zo frank en vrij over vertellen als de oudste generatie die ik interview? Millennial Emma Valk-van de Klundert gaat de uitdaging aan.
Hoe steun je iemand die treurt? En welke aandacht helpt je zelf op die momenten? Meeleven is een vak apart, ontdek ik telkens.
Hoe houd ik me als introvert staande in onze hyperactieve maatschappij? Net als mijn moeder, ontdekte ik. Schaamteloos mijmerend, maar dan zonder sigaret.
Waarom niet ongegeneerd en onbevangen al het moois opslurpen? Ik heb het me vaak afgevraagd.
Ben je in voor een eigen 'Portie Veerkracht'-verhaal, buiten de schijnwerpers? Als spiegel: wie ben ik en waar sta ik voor? Om richting te geven aan keuzes, vervolgstappen in leven en loopbaan?
Hoe vang je de klappen in het leven op? Deze keer de Portie Veerkracht van Cobi Bult, die zich na jaren wist los te worstelen uit een eenzaam huwelijk.
In een wereld waarin alles snel moet, is het hard zoeken naar een beetje onthaaste werkplek. Maar op mijn trage walhalla zal menig mindfulness-adept jaloers zijn…
