HOE RIJK BEN IK EIGENLIJK?
Ik pieker me rot – over wat ik kan bereiken, wil bereiken, moet bereiken. Over wat ik al heb bereikt, en of dat wel genoeg is.
Heus zijn er dingen die ik niet kan – spreadsheets optuigen en gezinsboodschappen doen voor de hele week, bijvoorbeeld. Maar ook ben ik gezegend met een aantal talenten. En zoals ik overal zie en hoor, ben ik gek als ik die niet flink benut.
Dit is immers de tijd van in je kracht staan en living to the max
Dus prent ik mezelf in dat ik niet alleen mooie artikelen wil schrijven, maar ook bestsellerboeken. Dat ik niet duizend lezers wil raken met mijn verhalen, maar hele volksstammen die allemaal over me heen buitelen van enthousiasme. En dat ik dat – heel soepeltjes natuurlijk – combineer met mijn levendige gezinsleven en de zorg voor mensen en dingen die belangrijk voor mij zijn. Ja, want dan heb ik het maximale uit mezelf gehaald, toch?
Hoe ik ook wik of weeg, zinnige antwoorden blijven uit. Niemand die me vertelt wanneer ik de toppen van mijn kunnen heb bereikt. Dus interview/schrijf/moeder en ren ik verder, allerlei kanten op.
Ergens zal ik toch wel ontdekken wanneer de wereld tevreden is met mij?
En dan overlijdt er een vroeger tennismaatje, in de bloei van haar leven. Al tijden hadden we geen contact meer, maar zij is onlosmakelijk verbonden met mijn jeugd. Hoeveel dromen voor later hebben we niet uitgewisseld als jonge meisjes?
Dromen over leuke vriendjes en feestjes, over reizen naar het buitenland; misschien wel over de ware liefde en moeder worden, al leek dat nog zo eindeloos ver weg. Hebben we het over succesvolle loopbanen gehad? Ik kan het me niet herinneren.
Met een zaal vol vertrouwde en nieuwe gezichten neem ik afscheid. Er klinken warme woorden van dierbaren en bekenden over haar doen en laten, over wie ze was. Zou ze geweten hebben wat ze voor al deze mensen betekende, vraag ik me af.
En ooit gedacht hebben: ‘Zo, dat flik ik toch maar mooi; mijn leven heeft zin’?
Ik hoop het, maar betwijfel het, perfectionistisch als ze was.
Mooi van Marco Borsato klinkt:
Zie je wat er staat of enkel wat er stond
Krijg je wat je wilt, of zelfs meer dan wat je vroeg
Ben je tevreden met het minste of is het meeste niet genoeg
Het is maar hoe je kijkt, het is maar wat je droomt
Hoe mooi is jouw werkelijkheid, jij bent net zo rijk
Zo rijk als je je voelt
In de dagen na haar uitvaart, waarin de songtekst door mijn hoofd blijft zweven, schiet me een interview met een oudere dame te binnen. ‘Nooit heb ik de drang gehad om me aan de buitenwereld te bewijzen’, vertelde ze me. ‘Waar het mij om gaat, is dat ik innerlijk tevreden ben met wat ik doe en hoe mijn leven in elkaar steekt’.
Zij en Marco Borsato hebben groot gelijk, besef ik. Want uiteindelijk doet het er geen moer toe of de wereld tevreden met je is. Wat telt is of jíj tevreden bent met de wereld. En vooral: met jezelf.
Ben ik dat?
© Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl
Meer lezen over geloof in jezelf en persoonlijke groei, lees ook: ‘Masker af en kilo’s lichter’, ‘Hoe zeg je nee tegen dat eeuwige pleasen?’, ‘Trots op mijn doelloze nietsdoen’, ‘Geen bullshit meer’, ‘Eerst geloven, dan zien’.
Ben benieuwd naar jullie reacties en ervaringen. Mocht deze blog je aanspreken en je ‘m willen delen – graag!
Zo raak weer, Teus! Zo raak!
Heel mooi Teus. Wat gun ik het je, dat je nog veel meer mensen mag raken met jouw prachtige teksten!!
Ik hoop het en ik denk het, ook al ben je net zo perfectionistisch?
Wat mooi en droevig, Teus. Ik denk meteen terug aan het gesprek dat wij twee weken geleden hadden.
Je hebt het mooi verwoord Teus: hoe zo’n afscheid al het streven naar ‘gelukt zijn’ weer in perspectief plaatst.
Vreemd ook he dat we bij een afscheid ineens stil staan bij wat iemand allemaal betekent en betekent heeft, en tussendoor dat veel minder doen? Ik neem me steeds voor om het bij leven en gezondheid wel te zeggen, tegen mijn dierbaren, ouderwets kaartjes schrijven voor een verjaardag is zo’n manier, onverwacht mee eten bij mijn ouders om koetjes en kalfjes te delen, zorgen dat je de mijlpalen van vrienden mee viert, en natuurlijk heel vaak tegen mijn geliefde en kinderen zeggen hoe veel ik van ze houd wat ik vind dat hen zo typeert, en wat ik in hen waardeer..ook collega’s mogen het af en toe horen, hoe fijn ik met ze kan werken, of wat ik bewonder of zo vreselijke ‘gelukt’aan ze vindt…
Dat is het dan zo’n beetje, daar doen we het mee, daar doen we het voor.
Maar al die kleine gebaren en intenties zijn ook heel wat waard en een boek schrijven is volgens mij echt topsport, dus dan mag je je best afvragen of je daar al die andere dingen voor wilt opofferen.
Dat eeuwige streven naar de top, naar meer en/of erkenning van de buitenwereld dat moeten we toch misschien maar een beetje erkennen in onszelf (geldingsdrang?) en er af en toe smakelijk om lachen: haha zie haar weer proberen een positieve footprint achter te laten cq de wereld te verbeteren/mooier te maken! Dat doen we namelijk toch wel, al is het in t klein.
Liefs, en schrijf vooral voort, Gaby
Prachtig en zo waar!
Ik heb het twee keer moeten lezen. Wat een verhaal, geloof me soms moet je even de klok stil zetten om al het mooie om je heen tot je door te laten dringen. Geef je zelf maar een flinke klop op je schouders!
Ook Gaby bedankt voor je verhaal.
Geraakt!
Mooi!!
Vanavond las ik het stukje dat ik mee kreeg op mijn reis. Het bleek een tekst te zijn die Charlie Chaplin in 1959 had geschreven op zijn 70ste verjaardag: 10 alinea’s die allemaal beginnen met de woorden; Toen ik van mezelf ginghouden. Erg mooi om te lezen. Het is vast op intrrnet te vinden. Koosje
Mooi Teus!
Wederom weer helemaal raak! Het is een leuke combinatie, dat vertrouwen in eigen kunnen, gecombineerd met het vermogen om toe te geven dat een ander ook wel gelijk zou kunnen hebben. Zodra je dat “superwoman” principe laat vallen, komt er ineens een heleboel ruimte in je leven om het gewoon leuk te hebben. Zonder schuldgevoel, maar juist met die innerlijke tevredenheid en vrolijkheid. En wonder boven wonder, het leven gaat lekker door, ook zal zaten we even niet op de perfectionistische stoel!
Blijf vooral schrijven zoals JIJ dat leuk vindt!
Hanneke
Wat een herkenbare en mooie blog weer!
Blijf vooral je jezelf en doe de dingen waar jij energie uit haalt!
wat een prachtige blog; raakt de essentie; en wat een schrijftalent!
Bijzondere blog Teus en tegelijkertijd heel leerzaam. Ik ben reuze blij dat Jet mij attent heeft gemaakt op jouw blog.
Mooi verhaal Teus en een mooie overweging. In mijn ervaring is er altijd meer en de voldoening daar dus niet te vinden. Kijk wat vaker uit het raam en sta stil bij jouw Carlosmomentjes, laat dat je glimlach voeden en misschien hoef je dan opeens niet meer zo hard en ver vooruit te razen.
Aan de ene kant maakt het mij bewust en dankbaar dat ik iets kan bijdragen aan een betere wereld, anderzijds word ik soms ook zo moe… doe ik wel genoeg, is het wel bijzonder, hoe combineer ik mijn droom om mensen met elkaar in contact te brengen met er thuis als moeder echt zijn voor mijn eigen kinderen… ik herken het spanningsveld… in het licht van de dood wordt het leven opeens weer zo eenvoudig… dank je Teus voor je wijze inzicht!!
Mooie eerlijke blog, Teus. Toen ik het las, nam ik me (weer eens) voor om wat vaker, zonder aanleiding stil te staan bij mijn innerlijke kompas – het is zó herkenbaar, je te richten op (wat je denkt) dat de buitenwereld van je vraagt, verwacht. Of dat je er pas toe doet als je ‘bewijzen’ hebt verzameld dat je er voor anderen toe doet. Toevallig (?) las ik vandaag ergens iets over de zgn ‘experience sample method’ – een middel om meer volgens je waarden te leven. Ik ga me daar eens in verdiepen – wie weet is het een mooie manier om je eigen tevredenheid (ik ben goed zoals ik ben, én ik ben rijk) te ondersteunen.
Prachtig verwoord Teus!