De Engelsen zeggen het mooi: Energy flows where attention goes. Van aandacht gaan mensen groeien, en dat blijkt ook uit deze verhalen.
Vandaag 9 jaar geleden overleed mijn moeder (1939-2014). Dit is een ode aan haar & haar hele generatie.
Euforisch keer ik terug van mijn reis naar de andere kant van de wereld. Tot ik plots in een kramp schiet. Hè, hoe kan dat, ik was toch zo'n happy camper? Over onuitspreekbaar gemis en hoe dat op de gekste momenten weer opduikt.
Uitkomen voor je eenzame stemmingen voelt als falen, heb ik altijd gedacht. Maar het tegenovergestelde blijkt waar: de eerlijkheid lucht op.
Wat mocht ik dit jaar weer een mooie mensen interviewen! Telkens raak ik in de ban van hun openhartige verhalen. Waarom? Je leest het hier.
Wel/niet mondkapje, wel/niet knuffel, wel/niet testen? Met al je vrienden in hetzelfde coronaschuitje, is het flink aftasten in welke bubbel de ander verkeert. Voor je het weet, sla je de plank verrassend mis, merk ik.
Hoe krijg je lucht in een benauwde gezinsquarantaine, die op de voet wordt gevolgd door de buitenwacht? Controle en stress helpen in ieder geval niet, ontdekken we.
Vakantie? Avonturieren? Zonder gouwe-ouwe veilige haven is dat toch echt anders.
Hoe steun je iemand die treurt? En welke aandacht helpt je zelf op die momenten? Meeleven is een vak apart, ontdek ik telkens.
Ben je in voor een eigen 'Portie Veerkracht'-verhaal, buiten de schijnwerpers? Als spiegel: wie ben ik en waar sta ik voor? Om richting te geven aan keuzes, vervolgstappen in leven en loopbaan?
Hoe houd ik me als introvert staande in onze hyperactieve maatschappij? Net als mijn moeder, ontdekte ik. Schaamteloos mijmerend, maar dan zonder sigaret.
