Klappen van het leven: we krijgen ze allemaal. Hoe vangen we ze op? Persoonlijke verhalen over veerkracht vervelen nooit, omdat ze verbinden en versterken. Daarom blijf ik ze naar hartenlust vangen en schrijven.
Vakantie? Avonturieren? Zonder gouwe-ouwe veilige haven ben ik er minder happig op.
Het kan nooit genoeg zijn, de aandacht en erkenning voor mensen die klappen te verstouwen hebben. Dat blijkt ook weer uit de stroom reacties op de 'Portie Veerkracht' van Lydia. Met hart en ziel blijf ik ze dan ook opdiepen, de persoonlijke verhalen vol rimpels. Tot een boek aan toe.
Dit jaar ben ik mensen over de dood gaan interviewen. Een gewaagd thema, zou je denken, zeker voor een hypochonder type als ik. Toch voelde ik aan alles dat ik er goed aan deed. Want wat leverde het een intieme, oprechte verhalen op.
Hoe steun je iemand die treurt? En welke aandacht helpt je zelf op die momenten? Meeleven is een vak apart, ontdek ik telkens.
Ben je in voor een eigen 'Portie Veerkracht'-verhaal, buiten de schijnwerpers? Als spiegel: wie ben ik en waar sta ik voor? Om richting te geven aan keuzes, vervolgstappen in leven en loopbaan?
Hoe houd ik me als introvert staande in onze hyperactieve maatschappij? Net als mijn moeder, ontdekte ik. Schaamteloos mijmerend, maar dan zonder sigaret.
Waarom niet ongegeneerd en onbevangen al het moois opslurpen? Ik heb het me vaak afgevraagd.
De kracht van kwetsbaarheid in de praktijk: dit is wat het mij opleverde om mijn échte verhaal te delen.
Ik weet nu: tegen mijn onrust kan geen mindfulness op. Hoog tijd dus voor een rigoureuze aanpak. En die kijk ik af van mijn zoon.
Hoe doe je een dierbare beseffen dat ze in een verpleeghuis op haar plek is? Daar is geen manier voor, weet ik inmiddels.
