OH, DIE VEILIGE HAVEN
Zo leuk vind ik vakantie niet, ontdek ik steeds meer. Eenmaal dáár ben ik heus opgetogen en zelfs op het euforische af, maar het gedoe voor- en achteraf kan me gestolen worden. En dan doel ik niet op de oeverloze digitale zoektochten naar dé beste plek, het inpakken van de gezinsbagage of de berg was na afloop.
Het is vooral het afscheid nemen dat me parten speelt
Eerst van huis en haard. Dan van fijne bestemmingen en mensen. En, tot slot, van het verslavende vakantiegevoel. Om gek van te worden.
Lang heb ik geroepen dat ik van avonturieren hield. Nieuwsgierig verplaatste ik mezelf, voor een paar weken tot een jaar, naar verre, tropische en ruige oorden. Vrij voelde ik me dan, en stoer. Overal redde ik me bovendien, wat bemoedigde.
Maar – en dat begint me nu zo te dagen – waar ter wereld ik ook uithing, overal werd ik op de voet gevolgd door brieven, kaarten, telefoontjes en, bij langdurige afwezigheid, door zakken drop en potten appelstroop. Van mijn moeder.
Zij was de ‘homebase’ voor mijn escapades
Zo vanzelfsprekend als ik haar aandacht toen vond, zo mis ik die nu. Vorige week tijdens de wintersport hoefde ik geen belletje te plegen toen we onze stek hadden bereikt. Ik hoefde niet te laten weten of er verse sneeuw lag. Ik hoefde geen foto’s te sturen van onze vorderingen op de piste.
En bij terugkomst wachtte ons niet die vertrouwde vaas met bloemen, noch dat kaartje met “wat fijn dat je er weer bent! Laten we straks bellen voor de vakantieverhalen!”.
Niemand die zo gretig luisterde naar mijn uithuizige wel en wee als mijn moeder in haar goede jaren. Pas als ik bij haar mijn relaas had kunnen doen, was ik écht thuis. En gereed om me weer in de dagelijkse hectiek te storten.
Oh, die gouwe-ouwe veilige haven. Ze moest eens weten, hoe vaak ik daar nog naar verlang.
Tekst © Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl
Oh, en even dit: wil je (delen uit) mijn blog gebruiken voor eigen doeleinden ? Dat vind ik een compliment, maar wel graag in overleg en met bronvermelding.
Meer lezen over veerkracht en aandacht? Klik op de link onder ‘categorieën’ of check deze blogs:
- Hoe rijk ben ik eigenlijk?
- Twee keer leven
- Heimwee naar nu
- ‘Ik ben niet meer alleen’
- Masker af, kilo’s lichter
Zin in een Portie Veerkracht? Klik voor de interviewserie op: ‘Portie Veerkracht-reeks’
Zo warm en lief! ❤️😘
Dankjewel lieve Teus voor je mooie verhaal! 🙏❤️ Ik ga mijn moeder zo maar even bellen!! 🥰
Mooi verhaal weer Teus, ook herkenbaar en dat ik dit nu juist lees op de sterfdag van mijn mama, mooi ❤️
Ik heb je verhaal gelezen en begrijp je heeelemaal. Ook ik heb dat gevoel nog weleens. Even bellen .. o ja, kan niet..
Mooi! Maar dat ene haventje is nu vervangen door een paar andere, niet zo ‘dichtbij’ misschien, en anders, maar hopelijk toch ook wel dierbaar.
DAnk je wel Teus, om dit te delen. Ik herken het helemaal 😢
💕
Wel mooi dat je dat zo omschrijft. Toch ook geweldig dat je moeder zoveel voor jou heeft kunnen betekenen en dat je deze ervaring mee kan nemen in de opvoeding van je eigen kinderen, dat je voor hen de zo waardevolle veilige haven kan zijn!
Mooi verhaal weer! ❤️❤️
Herkenbaar stuk schreef je. Nu is het aan jou die veilige haven door te geven aan je eigen kinderen 🙂
Hartelijk dank Teus voor weer een bekend verhaal. Zelfs op mijn leeftijd koester ik nog altijd de fijne herinnering aan mijn ouders.
Het is waar, die lieve moeder, die je zo draagt! Als die er niet meer is voel je dat pas.
Aan de ene kant gemis…aan de andere kant…: fijne herinneringen, een inspiratiebron voor je eigen moederschap, momenten om nog in je hart tegen haar te kunnen praten?
Die potten appelstroop 😀, jaaa! En je hebt/bent nu je eigen haven.
Lieve Teus wat heb je dat weer mooi verwoord, ik kan me zo voorstellen dat je haar nog altijd op dit soort momenten hard mist. Ik heb je moeder maar een paar keer ontmoet, en herinner mij haar als een markante vrouw. Ik zie het zo voor me dat ze gretig jouw vakantieverhalen opslurpte. Niet alleen heb je nu je eigen veilige haven, over een jaar of wat stuur je zelf potten appelstroop over de wereld en zwaai je met pijn in je hart toch heel enthousiast jouw koters uit. PS Wat een coole foto bij je verhaal
Dit blogje raakte me erg. Die veilige haven. Inderdaad. Die basis, die vertrouwde stem.
En.. wat was het vanzelfsprekend!! Het was er gewoon altijd…totdat…