Blije schouders
Kun je vrolijke vakantiefoto’s sturen naar iemand die treurt?
Ik vraag het me af en druk uiteindelijk op send. Daar gaan ze: m’n kiekjes van stralende koppen, uitzichten en taferelen. Met – zo hoop ik dan – een opbeurende uitwerking op de ontvanger. In de zin van: ‘Ha, er is licht aan het einde van de tunnel.’ Of: ‘Ja, dit moois bestaat ook.’
Doe ik er goed aan? Ik weet het niet. Meeleven is een vak apart, ontdek ik telkens
Ook nu, want momenteel heb ik best wat verdrietige dierbaren om mij heen. Ze kampen met verlies in allerlei vormen – door een rotscheiding, een rotconflict, een rotziekte of een rotdood.
Ik zie hun frustratie en onmacht, afgewisseld met dappere pogingen om orde in de chaos te scheppen. En ik besef: dit is afzien.
Het liefst zou ik al hun pijn wegnemen. Dat is mijn impuls: ‘Kom, laat mij het maar dragen’. Maar ik weet inmiddels beter. Ik heb het bij mijn moeder geprobeerd en dat is nooit gelukt.
Maar hoe dan wel?
Ik denk terug aan perioden waarin ik zelf het nodige te verstouwen had. Aan de attenties van mijn binnen- en buitenkring, vaak ook zo onverwacht. Van de jeugdvriendin die spontaan met een driegangendiner voor mijn deur stond tot de tante die zei: ‘Blijf waar je bent, ik kom nú naar je toe!’. Een gevoel van warmte bekruipt me wanneer ik die momenten oproep.
Maar ik weet ook hoe die aandacht – logischerwijs – wegebt
Hoe de wereld doordraait, terwijl het verlies jou in golven blijft beetpakken. Onaangekondigd, tot jaren na dato.
‘Alles kan ik organiseren, behalve mijn verdriet; daar is geen grip op te krijgen’, bekende een vriendin me laatst. Sinds we elkaar kennen, delen we onze ups en downs en schromen we niet om daarbij ook de gevoelige boel op tafel te leggen.
Dus besluit ik het haar op de man af te vragen:
‘Laat ik je in de steek door zelf vrolijk te zijn?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou.. als je je rot voelt, zit je dan bijvoorbeeld te wachten op mijn blije vakantiefoto’s?’
Ze staat op en pakt me beet:
‘Tuurlijk, wat denk jij? Ik wil toch ook weten hoe het met jóu gaat?’
Een last valt van mijn schouders. Weer leer ik: om mee te leven hoef ik niet mee te lijden. Daadwerkelijk.
© Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl
Meer lezen over veerkracht en aandacht? Klik op de link onder ‘categorieën’ of check deze blogs:
Leuke blog Teus! Ik lees ze altijd graag. Soms vraag ik me af of het met onze leeftijd te maken heeft, dat je verhalen me aanspreken, en of we in dezelfde levensfase dezelfde dingen beleven. En op andere momenten denk ik dat het gewoon te maken heeft met het feit dat we er graag voor andere mensen zijn, leuk of niet leuk. Ik heb deze gedeeld op FB.
Hé Teus, mooi verhaal weer! Fijn om te lezen. Ik moest denken aan het filmpje van Rene Brown over het verschil tussen sympathie en empathie. Ken je dat? De moeite waard om even op te zoeken, is een tekenfilmpje.
Groetjes!
Helemaal waar Teus. Hoezeer het verdriet me soms bij de strot grijpt, ik kan toch ook blij zijn voor/met anderen. Godzijdank. Als dat er niet meer zou zijn kan ik wel ophouden. Dus blijf delen die vreugde. Het bestaat naast elkaar.
Wat mooi omschreven Teus, heel herkenbaar!
Dank je Hanneke, ook voor het delen!
Dank Charles, ik ga het filmpje opdiepen!
Gaan we doen Lydia – over en weer, hoop ik!
Dank je Merel!
Teus, ik HOU van jouw blogs! Ze lezen als een trein. Jouw woorden laten me glimlachen, ze ontroeren me en/of zetten me aan ‘t denken.
Mooi Teus, dank voor je verhaal!
Mooooiiii Teus! En herkenbaar dat continue ‘fine tunen’ en je steeds maar afvragen; doe ik het wel goed (voor die ander)?! Mooi verwoord! En wat een mooie foto ook
Petje af hoor. Dat kwetsbare delen: stoer, krachtig en mooi! 😎
Ik zeg vaak ‘alles bestaat naast elkaar’ en soms neemt het ene meer ruimte en dan weer het andere…. En daar zit beweging in. En ook in wat aandacht vraagt. Ik zie het vaak als langs een lineaal…
(Zo zie ik ook de eigenschappen van mensen, langs een lineaal :))