Sprakeloos
Laatst vloog ik de wereld over met mijn gezin. We gingen langs bij de jongste broer van mijn vader. Met lange hippieharen was hij in de jaren ‘70 naar West Australië gereisd, op zoek naar een leven zonder uitgestippelde wegen en meer één met de natuur.
Zijn vertrek Down Under heeft hem goed gedaan. Als vader, opa, imker en milieuactivist leidt hij een kleurrijk bestaan. En wat bijzonder is: ver van Nederland heeft hij een weg uit zijn depressies gevonden. Iets wat mijn vader niet is gelukt. Die stapte op zijn 35e uit het leven, zijn dierbaren sprakeloos achterlatend.
Mijn Aussie-oom heeft wél leren praten over zijn ervaringen
Dat weet ik, want het is nu de derde keer dat ik hem bezoek en telkens voel ik weer een soort opluchting. De ruimte, natuur en go-with-the-flow-sfeer helpen daarbij. Maar het meest raakt me het warme bad van mijn familie, ook van mijn tante, nichten en neef. Zo ver als we van elkaar leven, zo vanzelfsprekend is ons contact.
Er is lucht en openheid. Naast ditjes en datjes, duikt met het grootste gemak mijn vader in gesprekken op. Ik blijk op hem te lijken en niemand schrikt ervan. Heerlijk voelt dat, én onwennig. Want in onze Nederlandse tak verzwijgen we hem al meer dan 50 jaar.
Alsof zijn suïcide meteen ook zijn leven heeft uitgewist
En dat maakt mijn thuiskomst zo gek. De eerste dagen stuiter ik vrolijk verder, nagenietend van een memorabele reis. Maar dan schiet ik plots in een kramp. Rugpijn, schouderpijn, kriegel humeur. Het voelt alsof ik naar adem hap. Hoe kan dat nou, ik was toch zo’n happy camper?
En dan besef ik: ah, daar is het weer. Dat onuitspreekbare gemis, het ouwe zeer.
Aan de andere kant van de wereld ben ik dichter bij mijn vader dan hier.
© Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl
Over de winst van openheid over de dood van mijn vader schreef ik eerder. Zo ben ik stapje voor stapje uit mijn schulp gekropen. Zie bijvoorbeeld: Ik ben niet meer alleen (2018), Maskers af en kilo’s lichter (2018), Bevrijding (2020), Zwijgen maakt eenzaam – interview in JAN Magazine (vorige zomer).
Naar binnen
Alsof de duvel ermee speelt, durfde ik deze week eindelijk de scriptie te openen die sinds een half jaar in mijn mailbak zit. Toegestuurd door Laura van Oorde, die de doorwerking van jong ouderverlies door zelfdoding bestudeerde. ‘Zoektocht naar ruimte’, heet het. Mijn oog viel meteen op dit gedicht dat ze erin noemt, van Gerdine Smit (bundel Stapeltjesverdriet, 2010). Het raakt me diep.
Naar binnen
Voel maar, Wees niet bang
Ik ben er al, Je leven lang
Je durft mij niet te erkennen
Ik was het, die er niet mocht zijn
Kom maar, Wees niet bang
Ik ben er al, Je leven lang
Meer lezen van A brand new story?
Hoezo zijn ouderen nutteloos en duur?
Vandaag 9 jaar geleden overleed mijn moeder (1939-2014). Dit is een ode aan haar & haar hele generatie.
Sprakeloos
Euforisch keer ik terug van mijn reis naar de andere kant van de wereld. Tot ik plots in een kramp schiet. Hè, hoe kan dat, ik was toch zo'n happy camper? Over onuitspreekbaar gemis en hoe dat op de gekste momenten weer opduikt.
Zomaar eenzaam
Uitkomen voor je eenzame stemmingen voelt als falen, heb ik altijd gedacht. Maar het tegenovergestelde blijkt waar: de eerlijkheid lucht op.
Pleidooi voor meer schaamte in de boardroom
“Schaamte ís kwetsbaarheid. En daar hebben we allemaal zo’n afkeer van. Het brein haat pijn, angst en controle-verlies. Zo simpel is het.” Spijker op z'n kop door leiderschap-expert Jakob van Wielink. Ik interviewde hem voor MT/Sprout over mijn favoriete onderwerp.
Ach lieve Teus lees net je blog en er biggelt een traan over mn wang.
Hoewel we als volkje de naam hebben zo open en direct te zijn……kennelijk is de ongemakkelijke dood (door zelfdoding of die van een kind bijvoorbeeld) iets waar we toch geen raad mee weten. Zo lees ik ook bij jou.
Ik zie soms het ongemak bij mensen als ze in onze huiskamer het beeld van Djim zien staan, zijn tekeningen, zijn foto’s. Ik snap dat ongemak heus. Maar ik heb besloten over hem te spreken, Hij is er, maakt deel uit van ons leven, altijd. Dus waar anderen spreken over hun levende kinderen, doe ik dat over mijn dode kind. Als ik er niet ongemakkelijk over doe, hoeven anderen dat ook niet is mijn wens. Laatst vroeg een vriendin “out of the blue” of ze een keer samen met mij de door mij bewaarde spullen van Djim mag zien. Kijk, dan heb je me !
Niets helender dan onze geliefde afwezigen te benoemen tussen de aardappelen en het toetje.
Jeeeeetje Teus, wat n story heb je weer op papier gezet, zó persoonlijk, zó vol zelfreflectie en gevoel en wat onwijs mooi dat je jezelf deze inzichten hebt gegeven en ze durft te uiten!
Ha Teus, mooi weer het delen van deze ervaring. En wat mij vooral raakt dat je vooral naar zijn leven voor de suicide wil kijken. Hij was vast een mooi en gevoelig mens, die moeite had met het leven, die je nu nog enorm mist. liefs leonie
Ha Teus, mooi weer het delen van deze ervaring. En wat mij vooral raakt dat je vooral naar zijn leven voor de suicide wil kijken. Hij was vast een mooi en gevoelig mens, die moeite had met het leven, die je nu nog enorm mist. liefs leonie
Zo ontroerend! En zo mooi dat je dit deelt!
Hoi lieve Teus, Toen ik je mail zojuist opende, zag ik meteen de foto van je vader. Wat prachtig verwoord je je gevoel weer! Ik voelde het gemis in je woorden.
Liefs, Bart
Wat een kort en krachtig en superintens stuk schreef je weer. En wat ben ik blij voor je dat je zo dicht bij aussie-familie en zo ook bij je vader mocht zijn.
Jouw blog raakt me diep. Oud zeer en erkenning.
Wat een mooi, voor jou emotioneel, verhaal. Je was weer even met je vader🥰🥲💋
Lieve Teus, sprakeloos ben ik van je blog, met tranen erbij. Heel raak opgeschreven. Dikke omhelzing
Prachtig Teus, tranen in mijn ogen
Wat prachtig geschreven Teus!
Ik las net je “thuiskomst”. Hopelijk heeft de kramp inmiddels plaats gemaakt voor vrij ademen!
Mooi verwoord!
Die laatste zin Teus: ❤️. Wat een geschenk toch, als je je gevoel en je ontwikkeling zo kunt delen.
Precies! Heel mooi Teus! Snap je gevoel helemaal!
Wat een mooi persoonlijk verhaal heb je geschreven.
Ach Teus, wat heb je dat mooi op papier gezet. Het voelt intiem en eerlijk. Voorbij het zwijgen.
Wat een mooi openhartig verhaal. En wat mooi dat je hem ‘ontmoet’ ook al is het aan de andere kant van de wereld.
Wat fijn dat je bij je oom zoveel ruimte en openheid hebt ervaren! Jij bent bezig dit zelf te creeëren, hopelijk brengt dit je vader ook dichterbij je, hier in NL. Stapje voor stapje, dat hij er mag zijn, dat hij meer is dan de manier waarop hij overleed en je zijn “zijn” met je mee kan nemen.
Dank voor het delen van je verhaal. Je vertelt prachtig hoe helend een diepgaand gesprek kan zijn! Ik hoop dat je in Nederland dat steeds meer gaat vinden.
Wat schrijf je dat mooi en open Teus, je raakt me in m’n hart.
Mooi geschreven Teus. Ik lees je verhalen altijd met veel plezier en haal er vaak verhelderende inzichten uit.
Je verhaal raakt! Dank voor het delen ❤️
Mooi! En ik wens jou toe dat jouw vader ook weer een beetje naar deze kant van de wereld kan komen.
Mooi beschreven Teus en goed om hier aandacht aan te geven, ik geloof dat je je (voor) ouders altijd bij je mee bijlft dragen, hoe fijn om daar ook verhalen over re blijven delen bij leven en ook daarna.. ik kan me voorstellen dat het heerlijk was dat dit bij je australische familie vanzelfsprekend was. Jij zet zelf hier de toon en doet t jouw dierbaren voor 🥰
Wat een prachtige open verhaal Teus en wat mooi dat Laura van Oorde over dit onderwerp een scriptie heeft gemaakt. Jouw interview met mij heeft mij enorm in mijn rouwproces geholpen.
Bij vrienden in Afrika zat mijn man als het ware gewoon bij ons aan tafel. Dat was zo troostend, zo liefdevol en vanzelfsprekend. Als zijn naam nu door mensen genoemd wordt hang ik als een drenkeling aan de lippen. Zo gelukkig dat hij deel uit maakt van een herinnering, ervaring. Hem verzwijgen is voor mij het ergste dat er bestaat. Ik snap het zo goed. Het gaat om het leven, niet om het sterven.
Wat fijn dat je vader steeds meer plek krijgt in de familie; en zeker in je hart🙏.
Stil van. Heel mooi en heel verdrietig 🍀
Is het mogelijk de scriptie te lezen die je noemt? Mijn kinderen waren 3 en 5 toen hun vader ( mijn partner) suïcide pleegde. Ik zie na 30 jaar nog steeds de gevolgen. Ondanks veel hulp en rouwverwerking.
Ik lees het graag.
Wat mooi geschreven en hoe herkenbaar om te lezen hoe fijn het is als je vader ‘gewoon’ meedoet en je herkenning voelt.
Wat mooi beschreven Teus, kippenvel!! 🫶♥️😘
Potjandrie wat schrijf jij toch mooi ❤️
prachtig, Teus! 🌺 Die laatste zin – wat een gevoel, openheid, gemis.
Mooi Teus. ‘Ik blijk op hem te lijken en niemand schrikt ervan.’ Fijn dat er een plek is waar je wat dichter bij hem kan zijn. Dank voor het delen! 🤍
Prachtig Teus… dat is heling ❤️
Een vader blijft altijd diep van binnen, intens dichtbij🥰
Mooi verhaal! Als het er niet mag zijn, is het er juist. Geef ruimte aan emoties 💪🏻
Wat mooi geschreven lieve Teus
Prachtige post weer Teus! En zo voorbij de schaamte. Heel knap ❤️ Je bent n kanjer 🍀
Mooi ❤️
Lieve Teus, sterkte met het gemis en wat fijn dat jij niet langer sprakeloos bent.