Niets voelt zo verlaten als eenzaamheid, ontdek ik geregeld. Het voelen is eenzaam, het aan mezelf toegeven is eenzaam. En ho maar dat ik dat aan anderen opbiecht, want dan val ik door de mand als sneu wezen.

Het is alweer even geleden, maar de laatste jaarwisseling was het raak. Vanwege sluimerende griepklachten vierden we het festijn thuis. We telden af, proostten op 2023, deden een family hug en toen.. dook iedereen op zijn telefoon om de buitenwacht te contacten.

Alleen ik niet. Van het een op het andere moment voelde ik me hol, moe, klaar

Terwijl de juichende nieuwjaarswensen binnen biepten, legde ik mijn mobiel weg. Vanachter het raam bekeek ik het vuurwerk en perste er wat ‘oehs’ en ‘ahs’ uit. Kon ik al naar bed?

Het lege gevoel verraste me, en ook weer niet. Nooit ben ik rond de jaarwisseling in topvorm. Niet op hippe dansfeesten, noch in knusse sferen. Eerder voel ik me dan.. ja hoe precies? Ontheemd?

Kennelijk lukt het me niet om ‘per se blij te zijn omdat iedereen dat is’. En elk jaar weer haal ik op 2 januari opgelucht adem. Wanneer we – uitgeslapen en wel – weer gewoon normaal kunnen doen.

Behalve aan mijn echtgenoot, heb ik dit nooit ruiterlijk toegegeven. Tot laatst opeens.

Met een vriendin – een warm mens met een geanimeerd leven – neem ik onze winterse mijlpalen door:

‘Had jij eigenlijk nog een leuke oud & nieuw?’, informeert ze.
Ik, automatisch: ‘Ja, absoluut!’. Onmiddellijk krijg ik het warm.
‘Of.. om eerlijk te zijn: nee’, corrigeer ik me. Schoorvoetend vertel ik over mijn ervaring.
Ze schrikt er niet van. ‘Ah joh, ik lag dit keer al om 23.30 uur op bed.’
En dan: ‘Ik heb ook geen ouders meer hè? Verder ligt die opzettelijke gezelligheid me niet zo’.

Samen concluderen we hoe overgewaardeerd die jaarwisseling toch is. En nu we het er toch over hebben: eigenlijk alle te-geregisseerde-feesten. We vragen ons af hoezeer we in gebreke blijven door niet altijd opgewekt mee te doen.

Uitkomen voor je eenzame stemmingen voelt als falen, heb ik altijd gedacht. Maar het tegenovergestelde blijkt waar: de eerlijkheid lucht op

‘Zullen wij elkaar dan volgend nieuwjaar om 00.00 uur bellen?’, stelt mijn vriendin voor.
We lachen, maar weten beiden beter.

Dit moment samen is meer dan genoeg.

© Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl
© foto’s: Lucy Lambriex, www.ziebinnenzijde.nl

Nieuwsgierig naar meer blikken op schaamte? Klik hier voor mijn interview-reeks ‘Portie schaamte’. Of check dit artikel dat ik erover schreef: ‘Voorbij de schaamte ligt de vrijheid’.

Ben je het onderwerp (even) zat? No worries! Op A brand new story vind je volop andere verhalen van echte mensen, die je kunnen raken en inspireren.

Laat jij je graag:

• raken & inspireren
• door persoonlijke verhalen
• van echte mensen
• vol besmettelijke openhartigheid
• over hun veerkracht, groei, schaamte, keuzes & levenslust
• die ertoe doen en je verder helpen?

Meld je aan voor mijn (min of meer) maandelijkse nieuwsbrief!