Twee keer leven

Als kind vond ik het wonderlijk: dan kwam mijn moeder thuis van werk of waar dan ook, en moest en zou ze ‘eerst even niks’. Liefst ging ze dan – met koffie en sigaret – op haar gemakkelijke stoel zitten, voor zich uit starend of bladerend in een boek. Totdat ze weer klaar was om zich te mengen in de hectiek van alledag.

Kon ze mij nu maar volgen, denk ik weleens. Dan zou ze zien hoe ik haar ‘uitcheck-routine’ – weliswaar zonder sigaret – zo ongeveer gekopieerd heb.

Na elke belevenis, van klein tot groot, duik ik even onder, snakkend naar stilte en mijmertijd. Waarin ik de wereld met al zijn verhalen op me in te laat werken

Ondanks het voorbeeld van mijn moeder, heb ik me daar lang schuldig over gevoeld. Met de ambitie om overal het zonnetje in het huis te zijn, vond ik mezelf ongezellig, en soms zelfs asociaal. Druk ik mijn snor? Moet ik niet actiever meedoen? En, eenmaal met man en kinderen: ben ik als vrouw en moeder wel attent en flitsend genoeg?

Gelukkig heb ik tegenwoordig een excuus om me bij tijd en wijle terug te trekken. Ik ben een interviewer en schrijver, en ‘die leeft twee keer’, las ik onlangs*: eerst om te ervaren en te observeren, vervolgens om te beschrijven – en dat doe je nu eenmaal het best alleen. Daarnaast is er, dankzij een weldaad aan boeken, websites en TEDtalks*, steeds meer bekend over de ‘introverte mensheid’, waartoe ik kennelijk behoor. Wat blijkt? Ik ben saai noch onbeleefd, en heb positieve eigenschappen die in onze actiegerichte maatschappij makkelijk over het hoofd worden gezien. Zo ben ik creatief en kan ik ‘goed luisteren en diepe gesprekken voeren’*.

Een bemoedigend signaal natuurlijk, dat me steunt om mijn tragere kant te accepteren. Maar mijn belangrijkste stok achter de deur is deze: door schade en schande heb ik geleerd hoe averechts het uitpakt als ik die negeer.

Mis ik mijn momenten alleen, dan word ik een opgejaagd, overprikkeld mens, die als een kat in het nauw om zich heen krabt. Met koortslip en al

Schiet iemand daar iets mee op? Mijn gezin weet inmiddels van niet, en geeft me liefdevol de ruimte. Net als mijn nauwere vrienden en bekenden, die – voor zover ze niet uit hetzelfde hout zijn gesneden – erop vertrouwen dat ik altijd weer met aandacht en interesse kom bovendrijven. En de wereld daaromheen? Tja. Die blijft, realiseer ik me, hoe dan ook gretig doordenderen. Of ik nu even uitgecheckt ben of niet.

Tekst: Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl

*Allemaal het lezen en kijken waard:

Natalie Goldberg – Writing down the bones

Liesbeth Smit – Ik moet nog even kijken of ik kan  – de stille revolutie van de introverte mens

Susan Cain – Quiet & The Power of Introverts

Mynd.nu: 15 dingen die introverte mensen herkennen

Meer lezen over veerkracht en persoonlijke groei? Klik op de links onder ‘categorieën’ of check deze blogs: