Stiekem
Gek moment, deze zomer: ik stond op het punt een sessie te begeleiden bij een gemeente. Om schwung te geven aan hun teams, zouden leidinggevenden er hun persoonlijke veranderverhalen delen. Helemaal mijn ding natuurlijk, ik verheugde me erop.
Totdat ik geïntroduceerd werd in de groep. Even een kort riedeltje, dacht ik nog. Maar de dagvoorzitter ging er goed voor zitten, met een speciale loftuiting voor mijn verhalen over schaamte. ‘Omdat Teus daarmee onze kwetsbaarheid bespreekbaar maakt en mensen zo verbindt’.
Behalve trots voelde ik vooral verbazing: ‘Wow, wat ik doe brengt dus écht iets teweeg!’
Alsof ik dat niet wist note bene. Heus merk ik dat mijn interviews het nodige losmaken, dat mijn lezerspubliek groeit, net als mijn schare geïnteresseerde opdrachtgevers.
En toch, en toch… is er altijd weer die slinkse stem in mijn hoofd. De stem die zegt dat ik mijn werk en waar ik voor sta ‘stiekem’ moet doen, in een uithoekje. Dat dat de plek is die ik verdien.
Wie ik dan precies hoor? Ik krijg er moeilijk vat op. Het is een soort mengelmoes uit mijn geboortenest, waarin de luiken sloten zodra er emoties opspeelden, zeker de spannende, kwetsbare, pijnlijke.
Stilte was de oplossing voor ongemak. Voorlopig natuurlijk. Want wat niet besproken wordt, gaat broeien
Dat is mijn oud zeer en als ik niet oppas, houdt het me klein en bang. Ik weet het inmiddels, maar blijf er nog door verrast worden.
Dat ik er juist mijn werk van heb gemaakt om het onuitspreekbare bespreekbaar te maken, zal geen toeval zijn. Ik doe het vol overgave, ik kan niet anders. Omdat ik telkens weer merk hoe het mensen verlicht en kracht geeft als zij hun onderdrukte ervaringen onder ogen zien en hun ware gezicht kunnen tonen. Ik ken dat gevoel als geen ander.
Maar oh, wat zou ik graag behendiger willen worden in het temmen van die strenge stem die me op onvermoede momenten terugfluit en twijfel brengt.
Me ervan bewust zijn is stap één. Me uitspreken een volgende. En dan?
© Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl
© foto: Lucy Lambriex, www.ziebinnenzijde.nl
Nieuwsgierig naar meer blikken op veerkracht, schaamte en oud zeer? Klik hier voor mijn interview-reeksen ‘Portie schaamte’ en ‘Portie Veerkracht’. Of lees dit artikel dat ik erover schreef: ‘Voorbij de schaamte ligt de vrijheid’.
En op A brand new story vind je volop echte verhalen van echte mensen, die je kunnen raken en inspireren.
Laat jij je graag:
- raken & inspireren
- door persoonlijke verhalen
- van echte mensen
- vol besmettelijke openhartigheid
- over hun veerkracht, groei, schaamte, keuzes & levenslust
- die ertoe doen en je verder helpen?
Meld je aan voor mijn (min of meer) maandelijkse nieuwsbrief!
Meer lezen van A brand new story?
Hoezo zijn ouderen nutteloos en duur?
Vandaag 9 jaar geleden overleed mijn moeder (1939-2014). Dit is een ode aan haar & haar hele generatie.
Sprakeloos
Euforisch keer ik terug van mijn reis naar de andere kant van de wereld. Tot ik plots in een kramp schiet. Hè, hoe kan dat, ik was toch zo'n happy camper? Over onuitspreekbaar gemis en hoe dat op de gekste momenten weer opduikt.
Zomaar eenzaam
Uitkomen voor je eenzame stemmingen voelt als falen, heb ik altijd gedacht. Maar het tegenovergestelde blijkt waar: de eerlijkheid lucht op.
Pleidooi voor meer schaamte in de boardroom
“Schaamte ís kwetsbaarheid. En daar hebben we allemaal zo’n afkeer van. Het brein haat pijn, angst en controle-verlies. Zo simpel is het.” Spijker op z'n kop door leiderschap-expert Jakob van Wielink. Ik interviewde hem voor MT/Sprout over mijn favoriete onderwerp.
Mooi Teus!
Vast herkenbaar voor velen, ook voor mij, die kritische stem. De impact van onze opvoeding en jeugdervaringen. Momenten zoals dit kunnen de stem zachter maken, wat een toffe opdracht. Goed om te weten dat je dit soort dingen doet Teus Lebbing !
Wat heb je het weer prachtig verwoord Teus, ik ben ook Superfan van jou. En na uitspreken van je strenge stem volgt mischien opluchting en lijkt je strenge stem mischien steeds iets minder streng te worden. Het zijn onze gedachtes die vaak niet eens kloppen met de werkelijkheid. Liefs Bianca
Die ‘slinkse’ stem… dat woord alleen al is zo herkenbaar! Ik vroeg het even aan google, de betekenis…. ‘arglistig, sluw, achterbaks, vals, bedrieglijk’…. Als je je de betekenis van een woord realiseert kan het soms helpen… ik zie ineens een klein gemeen monstertje dat krabbelt om gezien te worden, bestaansrecht opeist…. maar misschien wel juist heel lief en tegelijk angstig is…. Hm… missxhien moet/mag het slinkse monstertje op zeker moment naar de vluchtstrook van de levensweg… rolt het naar het talud om van daar in het maaiveld terecht te komen waar het uiteindelijk compost mag worden waaruit weer sterkere groei en daarmee veerkracht, draagkracht voortkomt…. Of zoiets 😄😊💗
Jaaaa, en dan? Dan terugkijken op ál die voorbeelden waarin je ziet wat jouw aanwezigheid, jouw luisteren, jouw hulp met het optekenen van iemands echte verhaal doet voor een ander. En bedenken dat dat jouw ding is om te doen. En dat dat het blijkbaar mag zijn, want hoeveel bewijs heb je nodig dat het goed en belangrijk is?
Moet je jezelf daarvoor op de borst kloppen? Nee joh. Maar je mag er wel intens blij mee zijn dat je dit hebt gevonden: je vindt het leuk, interessant, je kan het zó goed en het verrijkt jou en de ander. Hoe tof is dat?
Soms bekruipt mij het gevoel dat we (ons als dienstverleners in de softe hoek) bullshitjobs hebben. Maar gelukkig verdwijnt dat gevoel als sneeuw voor de zon als ik bijvoorbeeld zo’n blog als die van jou lees. En als het toch een bullshitjob is, is het de mooiste op aarde!
Je verhaal is zo herkenbaar, super dat jij het met je fijngevoelige pennetje het zo goed hebt weten te verwoorden! Alleen daarmee help je al heel veel mensen. En kijk eens terug naar de lange weg die je al hebt afgelegd op dit punt. Echt indrukwekkend!
Lang geleden zei een wijze oudere man al eens tegen mij dat ik mijn eigen waarde niet kende. Daar worstel ik nog steeds mee, en ik zie die worsteling ook bij jou.
Ken je ook de manier om naast dat stemmetje dat je klein houdt ook het stemmetje van je ‘future self’ te zetten? Ik kwam het tegen in het boek van Tara Mohr, Playing Big. Je toekomstige ik is niet alleen ouder en wijzer, maar ook milder. Je innerlijke mentor, die het beste met jou voor heeft en die je altijd kunt raadplegen om je eigen plek in te nemen.
Dank voor het delen van dit verhaal Teus, heb het goed!
Ja, herkenbaar! Een kleine hint misschien? Vroeger werden we opgevoed met de opdracht om vooral niet “trots” te zijn op je daden; je had ze “gewoon naar behoren” te doen…
Is dit ook niet een beetje het Assepoester-complex waar sterke en zelfbewuste vrouwen zoals jij ook onbewust aan lijden? Je weet dat je het kan, je doet het geweldig en dan toch nog verbaasd zijn als je een compliment krijgt… Ga gewoon lekker verder met wat je al zo goed doet. Je bent een topper! Klaar voor nog vele porties gedeelde veerkracht en schaamte – want daar ligt jouw kracht: in de diepste geheimen en verzwegen verhalen kernachtig samen te vatten en naar buiten te brengen.
BIj het lezen moest ik denk aan het volgende citaat:
“Our deepest fear is not that we are inadequate,” Williamson writes in A Return to Love. “Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness, that most frightens us. We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small doesn’t serve the world.”
(wordt vaak toegeschreven aan Nelson Mandela, die overigens ook mooie dingen heeft gezegd, bijv.
And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.”
― Nelson Mandela, Long Walk to Freedom
Mooi!❤️
Prachtig stuk weer Teus!
En wat een timing, dit interview met Francine Oomen in Volkskrant Magazine dit weekend! Hoe om te gaan met die “slinkse stem”, vroeg ik in m’n blog hierboven. Zij weet het (inmiddels)!
https://www.volkskrant.nl/volkskrant-magazine/in-iedereen-zit-een-gekwetst-kind-dat-probeert-te-overleven~b4325361/
Ja, imposter syndrome 😅 geen Assepoester complex zoals ik eerder schreef. Denken dat je iets niet goed (genoeg) doet terwijl je er een kei in bent…
Mooi gezegd weer Teus!
Ooooh zo herkenbaar Teus!