Hoe blijven we monter, flexibel en stressbestendig in een wereld die aan het wankelen is? Een speciale Portie Veerkracht dit keer, ingezoomd op momenten die – juist nu – steun en inspiratie kunnen bieden.

Op onszelf aangewezen zijn we deze maanden allemaal. Hoe voelt dat als je ook in rouw bent en snakt naar warmte om je heen? ‘Alsof daarboven iemand zegt: je zal het nu even zelf moeten doen’, weet Marjolein Broeren (1978), die in 2016 haar jongste dochter verloor.

‘Ik vrees de stilte, net als vier jaar geleden’

‘Dit is het moeilijkste seizoen van het jaar. Onze dochter Maxine overleed op 28 april aan hersenstamkanker, ze was drie. Alles aan deze tijd – van de bloeiende bomen tot de fluitende vogels – herinnert me aan haar, aan ons grote verlies, aan de machteloosheid die ons overviel. Maxine’s ziekteperiode van bijna vier maanden heb ik als lang ervaren, elke dag beleefden we intens. In zo’n ongewisse periode draait je wereld puur om je gezin en het hier en nu, ontdekte ik. De parallellen met deze Coronatijd zijn dan ook groot: iedereen voelt zich verward, trekt zich terug en leeft van dag tot dag. Alleen hadden mijn man, oudste dochter en ik destijds het geluk dat we, ook na Maxine’s dood, konden steunen op een hechte club van familie en vrienden. Dat we het deze maanden zonder hun nabijheid, aandacht en knuffels moeten stellen, valt zwaar. Alsof daarboven iemand zegt: “je zal het nu even zelf moeten doen”.

‘Kennelijk kunnen we veel hebben. Het allerergste is ons overkomen en we zijn er nog’

‘Soms voel ik de kracht en denk: kom maar op, ik red het wel. Maar ik merk ook dat ik een tere ziel heb gekregen die zich wil wapenen tegen onheil. Door wat we met Maxine hebben meegemaakt, weet ik: het kán dus, dat aller-slechtste scenario; daar houd ik altijd rekening mee. Ook nu we sinds een week weten dat mijn oom van 73 Corona heeft. Vanwege zijn verstandelijke handicap woont hij in een zorginstelling; mijn moeder is verantwoordelijk voor hem en heeft er samen met de zorgprofessionals voor gekozen dat hij in zijn vertrouwde omgeving blijft. Dat was een duivels dilemma, maar een ziekenhuisopname had voor hem meer drama betekend.’

‘Mijn ooms situatie bevindt zich nu op een kruispunt: gaat het de goede of slechte kant op? Het knaagt aan me dat ik mijn moeder niet meer kan steunen. We bellen veel en laatst toen ik het niet meer hield, ben ik naar haar toegesneld. Al is het op anderhalve meter, ik moést checken hoe het echt met haar gaat en haar van dichtbij laten weten dat ik er voor haar ben.’

‘Corona blijft voorlopig nog wel in ons leven. Wat in perioden van rouw geldt, geldt nu voor iedereen: we moeten ons zien te herpakken en dealen met een ongewisse toekomst.

‘Toen Maxine ongeneeslijk ziek bleek, probeerde ik over het randje van haar dood te kijken: hoe zou ik staande blijven, hoe zou ik overleven?’

Net als nu, vreesde ik de stilte en nam me voor om vooral veel te gaan doen en van waarde te zijn: pleegkinderen verzorgen, vrijwilligerswerk, een marathon lopen. Van die plannen is niks terecht gekomen. Na haar overlijden kon ik niet anders dan me – eerst per dag, later per week en maand – uit bed hijsen en me overgeven aan wat zich aandiende.’

‘Daar zijn mooie dingen uit voortgekomen: ik kreeg de drang om mijn verhaal te delen, werd gevraagd voor lezingen en onderwijs en ging me inzetten voor veranderingen in de kinderpalliatieve zorg*. Het was troostend om te ontdekken dat er na de golven van rouw altijd weer momenten van blijdschap en rust komen. Zo staat nu voor de eerste keer de Stermagnolia te bloeien, die we ter herinnering aan Maxine in onze tuin hadden geplant. Hoe gammel ik me ook voel, helpt me dat om óók in deze tijd te vertrouwen op een goede afloop.’

© Tekst: Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl
Portret: Odiza Fotografie

Dit verhaal is ook verschenen op www.zorgdragers.nl, in de serie ‘Over-leven in Coronatijd’

* Marjolein en haar man Jeroen kozen ervoor om hun dochter niet te behandelen voor levensverlenging, maar ‘leven toe te voegen aan de dagen in plaats van dagen toe te voegen aan het leven’. Over deze onmogelijke keuze vertellen zij in KRO Kruispunt.

Over de zorg aan kinderen met een levensduurverkortende of levensbedreigende ziekte, die niet gericht is op genezing maar op kwaliteit van leven, verzorgt Marjolein gastlessen en onderwijs. Voor meer informatie, klik hier.

Voor alle interviews in de serie, klik op: ‘Portie Veerkracht-reeks’

Meer lezen over veerkracht en persoonlijke groei? Check m’n blogpagina