TRAAG WALHALLA
Sinds ons huis verbouwd wordt, staan mijn laptop en ik zo’n beetje op straat. Vooraf heb ik me hier maandenlang druk om gemaakt: hoe moest dat nu? Waar kon ik heen om me te concentreren en te schrijven?
Talloze tips kreeg ik aangereikt, de ene flexplek nog hipper en bruisender dan de ander
En toen diende zich plots een oplossing aan. Meer dan met alleen mijn laptop, mocht ik met mijn gekoesterde bureaustoel en dozen vol boeken intrekken bij mijn 83-jarige oom. Mijn tante was net overleden, haar fijne studeerkamer stond leeg, dus waarom ging ik niet daar zolang werken?
Het idee stond me aan, al kon ik niet direct vatten waarom. Ik sta midden in het leven, tover mijn verhalen uit allerlei enerverende hoeken en gaten, heb een netwerk vol actievelingen: waarom zou ik me dan nestelen bij een familielid op leeftijd, die ook nog eens vers in de rouw is?
Reden 1 kon ik gemakkelijk opdissen: mijn oom is leuk en bovendien een kei in rake verhalen en karakterschetsen; ik hang graag aan zijn lippen. Reden 2 kostte me wat meer moeite om toe te geven:
Meer dan naar hot & happening, verlangde ik eigenlijk best naar wat ‘stille tijd’
En die vind ik volop in zijn huis, met het tikken van de klok als enige prikkel en met retrokoffie die – en dat duurt even – ‘gezet’ moet worden. Ook fijn, al behelst het enig afkicken: de grillige wifi, die zich slechts in beperkte hoeken en gaten laat vangen.
Sinds een maand of vier bivakkeer ik hier nu enkele dagen per week, en ik kan zeggen: een meer onthaaste werkplek had ik niet kunnen treffen. En dat komt niet alleen door de kalmte, maar ook door de aandacht die ik krijg. Mijn oom heeft én neemt de tijd om te luisteren naar al mijn gedachtenspinsels. Tijdens onze koffie- en lunchmomenten volgt hij mijn vorderingen op de voet. Ik vertel over mijn interviews, schrijfsels en keuzes die ik maak; over de hak-, breek- en bouw-reuring thuis, over hoe mooi het wordt, maar ook over frustrerende conversaties met een overboekte aannemer.
Omgekeerd wordt er ook stoom afgeblazen. Na zestig jaar huwelijk in je eentje het leven oppakken, is geen sinecure
Ik zie en hoor hoe mijn oom zich daar dapper aan waagt, de twijfels die hij daarbij heeft en het verdriet. We praten en discussiëren wat af; over leven en dood, over boeken, over zijn geloof in geschiedkundige feiten en het mijne in persoonlijke verhalen. We halen familieanekdotes op, met af en toe een ontdekking: is hij heus twee keer blijven zitten op de middelbare school? Mijn oom, de professor, die voor ons – zijn zonen, neef en nicht – de lat hoog legde? ‘Heb ik jullie teveel gepusht?’, informeert hij verschrikt als hij mijn verbazing opmerkt. Ik kan hem geruststellen, al voelt zijn erkenning goed.
Op dagen met deadlines, duik ik uren achter elkaar de studeerkamer in. Draaf ik door, dan hoor ik een vriendelijke klop op de deur: tijd voor pauze.
In de wereld waarin ik leef, moet alles snel. In die van mijn oom kan dat gewoonweg niet meer. Dat relativeert. En maakt mindfulness-apps overbodig
Ondertussen vordert thuis de verbouwing. Op zolder verrijst de lichte en inspirerende werkplek die ik me altijd zo gewenst heb. Binnenkort neem ik er mijn intrek. Al vermoed ik dat ik nog geregeld naar het trage walhalla van mijn oom zal snellen.
Tekst: Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl
Meer lezen over wat contact met de oudste generatie je kan brengen? Eerder schreef ik: ‘Genieten van mijn vrijheid’, ‘Hoezo zijn ouderen nutteloos en duur?’ , ‘Voor je het weet, verlies je de verbinding en ‘Geen bullshit meer’ . Of lees de interviews in de serie: ‘Portie veerkracht’
Oooh, ik ruik al bijna de oude boeken in de boekenkast. Wat een fijne werkplek! Klinkt als een lief familielid – prettig dat je daar je intrek hebt kunnen nemen. Bewust onthaasten is zo belangrijk.
Mooi hoe ‘nood’ en ‘uitnodiging’ zich samenvoegden tot wederzijds voordeel en plezier. De foto straalt die rust ook uit. Fijn dat de verbouwing bijna klaar is! Hoe ga je in je nieuwe mooie werkplek (los van het gegeven dat het fijn is je oom te bezoeken) je eigen walhalla van rust creëren? Enne… is de serie ‘portie veerkracht’ voltooid of komen er nog meer verhalen?
Wat een prachtidee voor ons allemaal! De opbrengst voor jou en hem heb je overduidelijk beschreven. “Draaf ik door, dan hoor ik een vriendelijke klop op de deur: tijd voor pauze.” Dank voor je blog/tip, Teus!
Wat een prachtverhaal!!! Aandacht is het nieuwe goud. Als ik jou was… bleef ik lekker bij mijn oom.
Wat een leuk en treffend verhaal. Mooi!
Wat een heerlijke plek.
Ook als straks je eigen kamer klaar is.
En dan op de achtergrond zo’n lieve oom.
Koester die man!
Weer een lust om te lezen. Dank voor weer zo’n mooi en treffend verhaal!
Mooi verhaal Teus! Ik zie ook een mooi business idee: trage werkplekken … heerlijk!
Wat een rijkdom Teus, zo’n fijne plek en lieve oom!
Dat is nog eens wat je noemt een win-win-situatie 😉 Alleen het lezen en het bekijken van de foto maken me rustig… En fijn dat je deze uitvalsbasis hebt gevonden!
Een mooi samengaan tussen twee werelden in een tijd van snelle veranderingen. De wijsheid,een schat aan ervaring,de traagheid van het ouder worden tegenover het het drukke,haastige en veeleisende van de werkende generatie vol ambitie en verlangens.
Het elkaar prikkelen kan voor ieder erg verrijkend zijn.
Mooi en ontroerend geschreven!
Wat bijzonder. Iets om te koesteren!
Prachtig levend verhaal. Mooi hoe je ons meeneemt in een hele nieuwe (oude) wereld en laat ruiken, proeven en voelen. Ik kan de rust en traagheid bijna pakken. Klinkt als een plek en oom om (van) te houden!
De trage walhalla die je omschrijft is voor heel veel mensen in kantoortuinen en hippe cafeetjes iets om naar te verlangen. Niet voor alle dagen en ook niet voor maanden achtereen, maar het altijd achter de hand hebben is groots! Dankzij je beeldende taal was ik tijdens het lezen heel even te gast in het warme huis van je oom.
Wat stel je weer rake vragen Els! Op je eerste kom ik graag later bij je terug. Wat betreft de ‘portie veerkracht’-reeks: ik denk en hoop niet dat die ooit voltooid raakt. – telkens tref ik zulke open en stoere mensen die in de spiegel durven kijken en, ondanks klappen, steeds opnieuw doorgaan. Daar raak ik vast nooit over uit-geïnterviewd. Wordt vervolgd dus!
Wat een prachtige schets en rake laatste zin.
Mooi stukje Teus..heerlijk tuttelen bij de oude generatie..zouden andere mensen meer moeten doen
Alleen die schemerlamp al… die zou ik, naast die laptop, ook overal mee naartoe nemen! Voor het onthaasten, waar dan ook…
Wat een bijzondere samenloop en waardevol verhaal levert het op Teus. Prachtig!
Prachtig en ontroerend!