Sinds ons huis verbouwd wordt, staan mijn laptop en ik zo’n beetje op straat. Vooraf heb ik me hier maandenlang druk om gemaakt: hoe moest dat nu? Waar kon ik heen om me te concentreren en te schrijven?

Talloze tips kreeg ik aangereikt, de ene flexplek nog hipper en bruisender dan de ander

En toen diende zich plots een oplossing aan. Meer dan met alleen mijn laptop, mocht ik met mijn gekoesterde bureaustoel en dozen vol boeken intrekken bij mijn 83-jarige oom. Mijn tante was net overleden, haar fijne studeerkamer stond leeg, dus waarom ging ik niet daar zolang werken?

Het idee stond me aan, al kon ik niet direct vatten waarom. Ik sta midden in het leven, tover mijn verhalen uit allerlei enerverende hoeken en gaten, heb een netwerk vol actievelingen: waarom zou ik me dan nestelen bij een familielid op leeftijd, die ook nog eens vers in de rouw is?

Reden 1 kon ik gemakkelijk opdissen: mijn oom is leuk en bovendien een kei in rake verhalen en karakterschetsen; ik hang graag aan zijn lippen. Reden 2 kostte me wat meer moeite om toe te geven:

Meer dan naar hot & happening, verlangde ik eigenlijk best naar wat ‘stille tijd’

En die vind ik volop in zijn huis, met het tikken van de klok als enige prikkel en met retrokoffie die – en dat duurt even – ‘gezet’ moet worden. Ook fijn, al behelst het enig afkicken: de grillige wifi, die zich slechts in beperkte hoeken en gaten laat vangen.

Sinds een maand of vier bivakkeer ik hier nu enkele dagen per week, en ik kan zeggen: een meer onthaaste werkplek had ik niet kunnen treffen. En dat komt niet alleen door de kalmte, maar ook door de aandacht die ik krijg. Mijn oom heeft én neemt de tijd om te luisteren naar al mijn gedachtenspinsels. Tijdens onze koffie- en lunchmomenten volgt hij mijn vorderingen op de voet. Ik vertel over mijn interviews, schrijfsels en keuzes die ik maak; over de hak-, breek- en bouw-reuring thuis, over hoe mooi het wordt, maar ook over frustrerende conversaties met een overboekte aannemer.

Omgekeerd wordt er ook stoom afgeblazen. Na zestig jaar huwelijk in je eentje het leven oppakken, is geen sinecure

Ik zie en hoor hoe mijn oom zich daar dapper aan waagt, de twijfels die hij daarbij heeft en het verdriet. We praten en discussiëren wat af; over leven en dood, over boeken, over zijn geloof in geschiedkundige feiten en het mijne in persoonlijke verhalen. We halen familieanekdotes op, met af en toe een ontdekking: is hij heus twee keer blijven zitten op de middelbare school? Mijn oom, de professor, die voor ons – zijn zonen, neef en nicht – de lat hoog legde? ‘Heb ik jullie teveel gepusht?’, informeert hij verschrikt als hij mijn verbazing opmerkt. Ik kan hem geruststellen, al voelt zijn erkenning goed.

Op dagen met deadlines, duik ik uren achter elkaar de studeerkamer in. Draaf ik door, dan hoor ik een vriendelijke klop op de deur: tijd voor pauze.

In de wereld waarin ik leef, moet alles snel. In die van mijn oom kan dat gewoonweg niet meer. Dat relativeert. En maakt mindfulness-apps overbodig

Ondertussen vordert thuis de verbouwing. Op zolder verrijst de lichte en inspirerende werkplek die ik me altijd zo gewenst heb. Binnenkort neem ik er mijn intrek. Al vermoed ik dat ik nog geregeld naar het trage walhalla van mijn oom zal snellen.

Tekst: Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl

Meer lezen over wat contact met de oudste generatie je kan brengen? Eerder schreef ik: ‘Genieten van mijn vrijheid’,  ‘Hoezo zijn ouderen nutteloos en duur?’ ,  ‘Voor je het weet, verlies je de verbinding en ‘Geen bullshit meer’ .  Of lees de interviews in de serie: ‘Portie veerkracht’