Dankzij een vriendin die razendsnel de beste kaartjes scoort, kon ik laatst van dichtbij een heuse ster bewonderen: Elizabeth Gilbert. Met haar frisse lach, blonde lokken en eerlijke boeken vol levenslessen weet de Amerikaanse auteur al jaren miljoenen fans te betoveren. Ook mij.

Want er zijn weinig schrijvers die zo ontwapenend hun ware gezicht tonen als Gilbert. Of ze nu een bestseller schrijft of bij Oprah zit, ze is ‘what you see is what you get’. Aan mooi weer spelen of om de hete brei heen draaien doet ze niet. Ze presenteert zich zoals ze zich voelt: als ze blij/boos/bang is, dan is ze blij/boos/bang – of dat allemaal tegelijk, grillig als ieder mens.

Geruststellend vind ik dit soort ‘echte’ types. Zij tonen niet alleen hun beste versie, maar ook hun gestoei achter de schermen, als dat er toe doet

Het maakt ze puur en benaderbaar, en wat een nodeloze energie scheelt dat! Want als er niks valt weg te moffelen, af te tasten of glad te strijken, dan kun je het tenminste hebben over wat er écht speelt en kom je nader tot elkaar – precies waar ik over schrijf in mijn boek-in-de-maak over schaamte. En nu zie ik zo’n inspirerend voorbeeld in levenden lijve. Op aanraakafstand bijna, in een volgepakt Concertgebouw, waar ons een ‘magische avond’ is beloofd.

Maar ik schrik wanneer ik Gilbert in het vizier krijg. Waar is haar fris en fruitige voorkomen gebleven?

Met gemillimeterd haar en in een vale overall betreedt ze het podium en opent resoluut haar verhaal over de dood van haar grote liefde. Net als half liefhebben, kun je niet half rouwen, heeft ze besloten. Zes jaar na het verlies wordt ze nog regelmatig overvallen door het verdriet, en dat weigert ze weg te drukken. Want hoe zou ze voluit kunnen leven als ze niet voluit kan voelen? Ook ongemak en lijden maken haar rijker, merkt ze.

Lucht en diepgang wisselt ze moeiteloos af – ook zonder glimmende outfit en dito haarcoupe is Gilbert een storyteller in hart en nieren. Ik luister ademloos, al groeit mijn onrust. Waar blijft dan die magie? Komt er muziek, een interview, een mystery guest wellicht? Dit ‘kale verhaal’ kan het toch niet zijn?

Maar dan, na een uur: ‘Thanks everybody! I love you, Amsterdam!’ Beduusd kijk ik mijn maatje aan, ook een Gilbert-fan. Voor we het weten staan we buiten, onzeker over onze afdronk. Voel ik nou teleurstelling en komt dat door het gebrek aan een glittershow? Ben ik toch meer van de schone schijn dan ik dacht? En wat zegt dat over mijn hang naar puur en echt?

Het optreden zingt nog dagenlang na in mijn hoofd. Totdat er dwars door mijn ongemak iets verrassends gebeurt

Steeds meer voel ik bewondering. Die Gilbert, die durft! Gevierde ster of niet: zij laat zich niet leiden door een imposante omgeving vol verwachting, maar blijft in alle omstandigheden dichtbij zichzelf. Ze vertrouwt op wie ze is en wat ze het beste kan: verhalen vertellen, recht uit haar hart. En of ze zich nu kaal en verdrietig voelt of opgetogen en blij: zij laat zich zien en kennen zoals ze is, kwetsbaar, krachtig en vrij.

Dát is de magie van echte mensen. Die zijn goed genoeg zoals ze zijn. Daar hebben ze helemaal geen glittershow bij nodig.

© Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl
 

Nog een verrassing: ik werd geïnterviewd, daar in het Concertgebouw (vóóraf, dat wel), door een journalist van Trouw – je leest de reportage hier: ‘We zijn allemaal op zoek naar magie’

Ken je Elizabeth Gilbert niet of wil je meer over haar boeken weten, zoals Eat pray love en Big Magic? Hier vind je alles.

En wat mijn eigen avontuur betreft: mijn boek over schaamte vordert gestaag en verschijnt in november. Binnenkort meer daarover!

Laat jij je graag:

• raken & inspireren
• door persoonlijke verhalen
• van echte mensen
• vol besmettelijke openhartigheid
• over hun veerkracht, groei, schaamte, keuzes & levenslust
• die ertoe doen en je verder helpen?

Meld je aan voor mijn (min of meer) maandelijkse nieuwsbrief!