GEEN BUCKETLIST, MAAR KAASFONDUE

Vorige week bezorgden drie mensen mij binnen 24 uur kippenvel. Allemaal leven ze bij de dag, kiezen onverbloemd hun eigen weg en: stralen van tevredenheid.

Zoals de dappere dame in Hello Goodbye: ze vecht tegen borstkanker, heeft een prognose van een jaar of twee, maar staat toch maar mooi haar zoon te verwelkomen op Schiphol. Of ze zelf ook wil gaan reizen nu ze dat nog kan, wil interviewer Joris Linssen weten. ‘Nee joh’, lacht ze.

‘Het eerste wat ik plande na de diagnose, was een kaasfondue met goede vrienden. Daar verlangde ik zo naar’

Een dag later ben ik in Amsterdam bij een live gesprek* tussen filosoof Alain de Botton en managementgoeroe Ricardo Semler, beiden wereldwijd een inspiratiebron voor menig (zaken)mens. Twee mannen ook, die zorgvuldig keuzes maken die bij hen passen.

Na een bijna-dood-ervaring, zeven jaar geleden, stak Semler rigoureus het mes in zijn jachtige programma. Zo plant hij op maandag en donderdag ‘terminale dagen’, waarop hij zich inbeeldt dat hij slechts zes maanden te leven heeft. Dan voelt hij de noodzaak om alleen maar met zinvolle zaken bezig te zijn en doet dat dan ook.

‘Als ik ’s avonds naar bed ga, denk ik: dit was een lange dag die de moeite waard was. En de overige dagen ben ik des te effectiever’

Ook De Botton leeft en plant bewust, biecht hij de volle zaal op. Al ging daar bij hem een minder ingrijpend sleutelmoment aan vooraf. Alhoewel: ‘Op mijn negentiende werd ik kaal. Ik was een jonge man met een oud hoofd, wat me het gevoel gaf dat ik weinig tijd meer had.’ Sindsdien – hij is nu 47 – bouwt hij ruimte in voor ‘good thinking’ en betekenis zoeken en geven.

‘My head may be bold, my life is full’

Geen bucketlist, maar echt contact

Geen hectiek, maar leven in het nu

Geen haar, wel zingeving

Bewuste keuzes van tevreden mensen, wel en niet gemaakt met de dood op de hielen.

Ze raken me, zeker met mijn zomerervaring nog vers in gedachten. Bovendien heb ik altijd bewondering gehad voor mensen die weten waar zij waarde aan hechten en daarin voluit hun plan trekken. Geen bullshit meer, nam ik mij dan ook een jaar geleden voor. En al volg ik steeds meer mijn hart, ik weet ook: dat is geen eitje in deze overprikkelde maatschappij.

Altijd liggen er weer die verleidingen op de loer, van ‘méér’, ‘groter’, ‘cooler’ en ‘succesvoller’. En overal zijn er kansen om te ‘groeien’

Durf dan maar eens te gaan voor iets anders, misschien wel minder spectaculairs.

Gelukkig zijn er steeds meer die dat lef hebben én tonen. En dat steunt me. Zo stuitte ik – toevallig in dezelfde kippenvelweek – op een blog van LinkedIn-connectie Patty Golsteijn. Deze ‘miss Cut the Crap’ signaleert daarin een heuse beweging van ondernemers die ‘vrijheid belangrijker vinden dan geld. Die kiezen voor leven in het nu. Die kiezen voor verbinding met zichzelf en de mensen om zich heen.’

‘Niks mis met tonnen per jaar verdienen’, relativeert ze. ‘Maar maakt dat je een tevreden mens?’

Patty roept haar netwerk op om vooral een ‘eigen weg te zoeken’. En haar vriendelijke por blijkt allesbehalve aan dovemansoren gericht: een stortvloed aan reacties en likes valt haar ten deel.

Allemaal mensen, zo lijkt, die ook gewoon tevreden (willen) zijn met kaasfondue.

Hoe bemoedigend.

 

Tekst: Teus Lebbing, www.abrandnewstory.nl

 

*De quotes van De Botton en Semler tekende ik op tijdens hun gesprek o.l.v. Dominique Haijtema op het Symposium The Future of Work. Dat werd op 29 september georganiseerd door The School of Life in het DeLaMar Theater in Amsterdam. (zie ook foto)