CONTROLEFREAK WORDT (WEER EENS) WAKKER

Ooit je echtgenoot thuis op de bank met tennisballen bestookt? Om de volgende dag (tijdens een leiderschapscongres nota bene) te ontdekken wat je in hemelsnaam bezielde?

Ik wel.

Dat ging ongeveer zo:

Mijn vak kan soms ineens persoonlijk worden. Zoals vandaag op een leiderschapsbijeenkomst, waar ik nietsvermoedend de inzichten van managementexperts en hun zaal vol leidinggevenden opdiep. Thema is: hoe maak je als leider het verschil in deze wereld vol ruis? Het antwoord – en ik geef even de kortste versie: leidinggeven anno nu begint vooral bij… jezelf; bij hoe je jezelf verbetert en je collega’s daarvan laat profiteren.

Alsof ze het afgesproken hebben, duwen alle sprekers hun toehoorders met de neus in de spiegel

Ook Nyenrode-docent Bas Kodden, terwijl hij zijn publiek bevraagt:

Bas: ‘Dankzij informatietechnologie verandert de wereld rond organisaties sneller dan ooit, met onzekerheid en angst als gevolg. Welke drang roept dat op bij leiders als jullie, denk je?’

Zaal, resoluut: ‘Controledrang. En de reflex om rigide structuren op te tuigen.’

Bas: ‘Welk effect heeft dat op je medewerkers? Voelen zij zich er vrijer door?’

Zaal, na enige vertwijfeling: ‘Juist niet. Ze voelen zich beknot en betutteld en komen daardoor niet uit de verf.’

Bas: ‘Precies, hun autonomie en bevlogenheid nemen af. Terwijl je die in deze intense tijden juist zo nodig hebt om je doelen te bereiken.’

Op dat moment voel ik een tinteling in mijn nek. Kennelijk valt er een kwartje, terwijl ik als freelance journalist toch echt niemand hoef aan te sturen

Dat ik Bas’ scenario herken, komt omdat ik ook moeder ben. Eentje, bovendien, die in spanning en hectiek automatisch wat steviger op haar nest gaat zitten.

Dat geldt ook voor deze week, waarin de werk-, school- en thuisagenda’s van alle 5 gezinsleden uitpuilen. Als perfectionist in hart en nieren, word ik daar ongedurig van. En sla in allerijl aan het regelen, gevraagd én ongevraagd. Zodat we vooral niet het risico lopen op enigerlei wijze te verzaken, in de vorm van: niet opgehaalde kinderen, niet gehaalde deadlines of niet geregelde verjaardagspartijtjes, bijvoorbeeld.

En ja, in die dadendrang en regelzucht wil het weleens gebeuren dat ik verwijten ga rondslingeren. Zoals gisteravond tijdens die tennisballen-kanonnade. Verhit riep ik naar mijn man en medegezinshoofd dat ik ‘hier in huis echt alles alleen moet opknappen’.

Waarop hij luid en duidelijk reageerde: ‘Je Laat Ons Niet Eens De Ruimte Om Iets Te Doen!’

Vond ik dat toen nog best een flutverhaal, nu zie ik zijn punt.

Bas Kodden’s advies aan leidinggevenden, zakelijk én privé: biedt heldere kaders en laat vervolgens los. ‘Een goed team draait op energie, eigenaarschap, verbondenheid. De taak van leiders is om die te stimuleren.’ Hoe? Met vertrouwen en bevlogenheid vooral. En ook door veel en vaak op je handen te zitten, benadrukt hij.

Ter plekke bombardeer ik deze mantra’s tot mijn hoofddoelen. En neem me heilig voor om mijn gezinsleden ook in hectische tijden vrijuit te laten ademen, groeien en bloeien.

Maar éérst een appje naar manlief: sorry, sorry, sorry, sorry….!

 

Tekst: Teus Lebbing, A brand new story

 

 

De quotes tekende ik op tijdens Het Jaarcongres Leiderschap op 18 mei in Jaarbeurs Media Plaza, georganiseerd door Vakmedianet en Management Impact Academy voor leidinggevenden uit zorg, onderwijs, bedrijfsleven en overheid. Lees hier het artikel dat ik erover schreef voor managend Nederland: ‘Het kan écht anders (en dat begint bij jezelf’).

 

Meer lezen over veerkracht en persoonlijke groei, lees ook: ‘Genieten van mijn vrijheid’, ‘Hoe rijk ben ik eigenlijk?‘, ‘Zo ben ik nu eenmaal, dat ga ik vaker zeggen’,  ‘Geen bucketlist maar kaasfondue of ‘Hoe zeg je nee tegen dat eeuwige pleasen?’.